امید ظریفی

من و آماری و ¹GR، الباقی اضافات است!

یک. فکر می‌کنم این روزها در منظم‌ترین و پربازده‌ترین حالت خود از بدو تولد تا الآن‌ام! صبح بیدار می‌شوم و چای درست می‌کنم و چنددقیقه‌ای منتظر می‌مانم تا خانواده هم بیدار شوند و صبحانه بخوریم. مادرم نمی‌گذارد بروم آش یا حلیم بخرم. خودش می‌گوید به‌خاطر رعایت مسائل بهداشتی است، اما من فکر می‌کنم هنوز از داستانِ پست «به‌خاطر نیم‌کیلو آش» می‌ترسد! (-: بعد از صبحانه می‌روم داخل اتاق‌م و می‌نشینم پشت میزی که دو ستون کوتاه کتاب از سمت چپ و راست‌ش بالا رفته و مشغول کارهایم می‌شوم تا شب. موقع استراحت، یا برمی‌گردم سمت راست و یکی از کتاب‌های سایه یا حسین جنتی را برمی‌دارم و شعری می‌خوانم، یا برمی‌گردم سمت چپ و قرآن جدیدِ بنفش‌م را برمی‌دارم و تورق می‌کنم، یا یوتوب را باز می‌کنم و ویدئویی می‌بینم، یا وارد ساندکلَود می‌شوم و آهنگی گوش می‌دهم. علاوه بر کارهای علمیِ معمول که کمی‌گسترده‌تر هم شده، کتاب‌خواندن و پادکست گوش‌دادن‌م را هم به‌صورت منظم‌تری ادامه می‌دهم... خب البته همۀ این‌ها همان تهران هم بود، اما چیزی که الآنِ این‌جا را متفاوت می‌کند این است که همان‌طور که داری کیهان می‌خوانی یک‌دفعه مادرت با یک لیوان آب‌پرتقال و یک بشقاب میوۀ خردشده می‌رسد بالای سرت! (-:

یا «به تعداد آدم‌ها راه هست برای رسیدن به جمع نسبیتیِ سرعت‌ها!»

خرده نگیر شازده‌جان. خودم نیک می‌دانم که دیرزمانی است بساط دل‌م را برای‌ت نگشوده‌ام و کاغذی برای‌ت ننگاشته‌ام. این را هم نیک می‌دانم که سکوت تو نیز حاصل آزردگی از همین اهمال‌کاری است. باری، همیشه بخشش از بزرگان بوده‌است و خوب‌رویان! یحتمل به‌واسطۀ جلسات قرآن هفتگی خدیجه‌خاتون و معاشرت با والده‌ام نیک می‌دانی که در این بازپسین‌روزها نه شورِ حیات داشته‌ام، نه مجالِ ممات. لیکن اگر فی‌الحال رمقی در وجودم مانده و دمی‌می‌آید و بازدمی‌می‌رود، از برکت یاد و امید لقاء تو است. به‌هرجهت -شکرِ ایزد- چند روزی است که حال‌م رو به بهبودی دارد.

پردۀ نخست

سؤال چی‌ئه؟